Ruchome czcionki

Ruchome czcionki stały się największą rewolucją w świecie książki. Przed ich wynalezieniem odbijano na papierze (pergaminie, papirusie, materiale) całe strony tekstu przygotowane wcześniej w drewnie (drzeworyty lub z grec. ksylografy) lub glinie. Wbrew powszechnej opinii ruchomych czcionek nie wymyślił Jan Gutenberg, już w XI wieku w Chinach wynalazł je kowal Pi Sheng, który rzeźbił znaki w glinie, a następnie je wypalał. Ze względu na skomplikowany system pisma w Chinach i kruchość materiału czcionki Pi Shenga nie weszły do powszechnego użytku, stosowano drzeworyt. W Europie pierwsze próby druku przy użyciu czcionek dokonywali introligatorzy i złotnicy w XV w. Jednym z nich był Prokop Waldvogel z Awinionu. Dysponował on 48 literami.