Gabriel García Márquez w swojej autobiografii "Życie jest opowieścią" przywołuje wspomnienia tych miejsc i czasów, które ukształtować miały całą jego twórczość, ukoronowaną Nagrodą Nobla w 1982 roku. Obserwujemy, jak z atmosfery kolumbijskiego wybrzeża lat trzydziestych, czterdziestych i pięćdziesiątych dwudziestego wieku - czasów młodości - tworzy styl pisarski często określany mianem realizmu magicznego. Zagłębiamy się w rzeczywistość, która nabierając uniwersalnych cech, stanowi tworzywo jego prozy. Poznajemy bliskich mu ludzi, takimi jacy pozostali w jego wspomnieniach, i odkrywamy, co z ich losów i charakterów autor przekazał postaciom zaludniającym stronice jego opowiadań, "Stu lat samotności", "Jesieni patriarchy", "Kroniki zapowiedzianej śmierci", "Miłości w czasach zarazy". Fascynujące spotkanie z autorem, który twierdził, że żyje tylko po to, by móc o tym opowiedzieć.